Cechy fizyczne człowieka pozwalają nam na co dzień rozróżnić naszego sąsiada od całkowitego nieznajomego. Do najczęściej używanych w biometrii należą obraz tęczówki, geometria twarzy, geometria dłoni a także odciski palców. Fizyczne biometryki są ogólnie uważane za bardziej dokładne, w związku z czym są najpopularniejsze.
Systemy bezpieczeństwa bazujące na skanowaniu tęczówki oka stanowią około dziesięć procent rynku technologii biometrycznych. Skany tego typu są uznawane za najbardziej dokładne i godne zaufania. W rezultacie wykorzystywane są często do ochrony stref o zaostrzonym poziomie bezpieczeństwa. Charakteryzują się średnim poziomem inwazyjności – użytkownik jest jedynie zmuszony do przyłożenia oka do odpowiedniego skanera.
Rys 2.1 Skaner tęczówki firmy Jiris
Systemy bezpieczeństwa bazujące na rozpoznawaniu twarzy stanowią kolejne
dziesięć procent rynku biometrycznego. Poziom inwazyjności tego typu systemów jest bardzo niewielki – kolokwialnie mówiąc wystarczy znaleźć się w „oku kamery”, czyli w jej polu widzenia. W razie wystąpienia problemów można także potwierdzić tożsamość osobnika wizualnie – może tego dokonać na przykład strażnik. Niestety do cech takich systemów można także zaliczyć problemy z niezawodnością – są one uzależnione od zewnętrznych czynników typu kąt widzenia twarzy lub jakość kamery.
Zgodnie z danymi International Biometrics Group urządzenia bazujące na pobieraniu odcisków palców stanowią połowę wszystkich systemów biometerycznych. Rozpowszechniły się w instytucjach państwowych ze względu na swą relatywną prostotę oraz niski koszt. Nie są on jednak pozbawione wad, z których główną jest problem z prawidłowym pobraniem odcisków (rejestracją). Ma to związek z tym, że skóra na palcach, która zużywa się bez przerwy, degraduje się z wiekiem i uzyskanie akceptowalnego skanu jest często niemożliwe. Z drugiej strony systemy oparte na poborze odcisków palców są mało inwazyjne – wystarczy przyłożyć palec we wskazane miejsce.
Systemy biometryczne, których podstawą są ludzkie zachowania należą do najbardziej skomplikowanych. Wzorce, zawierające w sobie takie czynniki jak czas (z jakim np. piszesz na klawiaturze) są często oparte na skomplikowanych algorytmach. Do tej kategorii biometryków możemy zaliczyć rozpoznawanie człowieka na podstawie głosu, pisma oraz tego jak pisze na klawiaturze.
Rzadziej używany rodzaj biometryka, bazujący na unikalności ludzkiego głosu. Zazwyczaj podczas rejestracji w systemie użytkownik jest zobowiązany do wypowiedzenia konkretnych słów, które system analizuje pod kątem zawartych w głosie wzorów i tonacji. Następnie podczas próby uzyskania dostępu osoba musi powtórzyć niektóre z tych słów aby być rozpoznaną. Wadą tego typu rozwiązań jest niska odporność systemu na odgłosy w tle czy chorobę danego osobnika.
Związane z podpisem systemy biometryczne starają się identyfikować ludzi poprzez dogłębną analizę unikalności składanych przez nich podpisów. Nie wykonują one tylko ich porównywania, ale także biorą pod uwagę jak dany podpis został utworzony – testują szybkość, poziom nacisku, powstałe kształty itd.
Źródło: http://www.getusb.info/usb-keyboard-with-built-in-touch-screen-for-handwriting-recognition/
Badania wykazują, że sposób w jaki ludzie „uderzają” po klawiszach jest jak najbardziej unikalny dla danego człowieka. Rejestracja w takim systemie polega na wpisaniu na klawiaturze konkretnego słowa lub słów kilka razy – co spowoduje utworzenie odpowiedniego wzorca. Po tej operacji system będzie rozpoznawał użytkownika po jego indywidualnym rytmie, jakiego używa podczas pisania.